rzut środkowy
Encyklopedia PWN
typ założenia architektonicznego, w którym rzut poziomy i bryła budynku są ukształtowane symetrycznie (przynajmniej wg 2 osi symetrii) względem punktu środkowego;
fotogrametria
dziedzina nauk techn. zajmująca się pozyskiwaniem, przekształcaniem, prezentacją i gromadzeniem informacji (ilościowych i jakościowych) dotyczących danego terenu lub obiektu na podstawie zdjęć fotogrametrycznych (tzw. fotogramów) lub ich reprezentacji cyfrowych.
[gr. phōs, phōtós ‘światło’, grámma ‘zapis’, ‘rysunek’, metréō ‘mierzę’],
gotyk
styl występujący w architekturze i sztukach przedstawiających w okresie dojrzałego i późnego średniowiecza;
[niem.],
kamera fotogrametryczna, kamera pomiarowa,
specjalny aparat fot. do wykonywania zdjęć w rzucie środkowym (fotogrametryczne zdjęcia).
stosowana w technice forma przekazywania informacji za pomocą umieszczania na płaszczyźnie arkusza rysunkowego lub innego medium (np. na ekranie monitora) umownie dobranych zespołów linii rysunkowych, które w miarę potrzeby są uzupełnione znakami pisarskimi (pismo techniczne) oraz innymi znakami umownymi, np. znakami wymiarowymi średnic, promieni, chropowatości.
mat. figura geometryczna płaska będąca zbiorem punktów płaszczyzny ograniczonym łamaną zamkniętą, złożoną z 3 odcinków a, b, c, zwanych bokami trójkąta;
